Feysbuk, kendi içimde çözemediğim bir durum olarak son yıllarda hayatımın tam ortasında duruyor. Bir yanda tekrar hesabımı kapatıp gitmeyi istemiyor, öbür yanda da, kendimi çok alakasız insanların profilinde gezinirken bulmaktan alıkoyamıyorum. Bunun psikolojik açılımını da bilmiyorum. Ben genelde gıcık olduğum insanların resimlerine bakmayı tercih ediyorum. Ve o kişiler neden arkadaş listemde, bunu bile bilmiyorum. En kötüsü 520 tane arkadaşım var, ve çoğunu yolda görünce selam bile vermiyorum (yolda görüp cevap vermeme konusu tamamen uydurma, ama örneklendirme açısından yazmak istedim). Ya da 5 tane ortak arkadaşımız olan biri beni eklediğinde, o 5 ortak arkadaşımın hepsine gıcık olduğum için, o kişiyi reddetmek zorunda kalıyorum. Ya da dahi anlamına gelen de ekini bitişik yazarak "status"une ya da resimlerin altına yorum yazan listemdeki canım arkadaşlarımın yazılarının altına, aynı cümleyi bu sefer "de"yi ayrı tutarak yazarak cevap vermek istiyorum. Ama sonra bu 520 arkadaşım beni dışlarsa diye korkuyorum. Ananemin, "5 parmağın 5'i de bir değil" sözünü hatırlıyorum. Ve feysbukuma tekrar sevgiyle sarılıp, sakinlikle ve metanetle cevaplarımı yazıyorum.
Sevgi ve anlayış ne kadar güzel şeyler değil mi? Sana taş atana, ekmek atmak. Sana kötü sözler söyleyene, güzel sözler söylemek.
Saygıyla ve sevgiyle efendim.
